De man met de roze wandelstok

In liefdevolle herinnering: Antoine Aaldering

September 2018 bracht de boodschap dat Twan ongeneeslijk ziek is. “Ik begon te hoesten, te zweten en ik was erg moe.” Ontelbare testen volgden waaronder onderzoek naar naar o.a. AIDS, HIV, Hepatitus  A en B en er werden ook longfoto’s gemaakt. Longfoto’s waarop in eerste instantie niets te zien was. Er werd zelfs aan kinkhoest gedacht maar de schrik sloeg pas echt toe toen de huisarts aangaf naar het hart van Twan te willen kijken. De onzekerheid in deze tijd viel hem zwaar maar hij had nog geen idee van wat er zou volgen. De internist kwam uiteindelijk met de laatste conclusie, u heeft een tumor op de nier. Twan vroeg hem of dit kanker was waarop de internist antwoorde; “Ja en dat zie je niet vaak, maar er zit er ook nog een tumor op de longen.” De kanker bleek uitgezaaid te zijn in zowel de lymfeklieren, longen en 4e en 5e linkerrib. “Het is onzeker hoelang ik nog heb”, zegt Twan.

Hoe gaan de mensen om jou heen daarmee om?

Er zitten heel wat mensen bij die je negeren, volgens Twan. Ze vinden het lastig om te vragen hoe het met je gaat. Wanneer je aangeeft dat het niet zo goed gaat, hebben ze al spijt dat ze de vraag gesteld hebben. Zeggen dat het goed gaat is ook niet acceptabel. Dat kan niet volgens de meeste mensen. “Ik heb kanker dus goed kan het niet gaan. Maar als jij straks valt en je hoofd verkeerd stoot, ben je ook dood. Tot dat moment gaat het prima met je, toch?” Aldus Twan.

Twan is een echte horecaman. Twee jaar geleden was hij het werken voor een baas beu en is hij voor zichzelf begonnen. ‘De Worstenman’ daar begon het allemaal mee. Een ludieke foodtruck met Duitse worsten die verkocht worden op festivals en evenementen. Later kwamen daar nog twee mobiele frietwagens bij. Twan heeft de frietwagens intussen van de hand gedaan maar De Worstenman kan hij maar moeilijk loslaten.

Ondanks dat Twan niet meer de energie heeft om op evenementen te staan werkt hij nog steeds 50 á 60 uur per week. “Op LinkedIn stond een interessante kantoorbaan. Een mevrouw heeft mij na het solliciteren gebeld met een aantal vragen. Ik heb toen aangegeven dat er een datum op mijn voorhoofd staat en dat ik op korte termijn dood ga.” Twan werd toch uitgenodigd en kreeg de baan. “Ik vind het fantastisch om dit werk te mogen doen en het is fijn dat ik mezelf nog nuttig kan maken”, zegt hij.

Zijn er dingen die je nog graag wilt doen?

“Nee!” Roept Twan resoluut. Aanvankelijk wilde hij heel veel. Een whiskyreis maken naar Japan, de Chinese muur bekijken en naar Canada om walvissen te spotten in de zee. Maar al die dingen kunnen niet meer want vliegen is slecht voor zijn longen. Bovendien is dit niet waar het leven om draait, zegt Twan. Het gaat om de kleine dingen in het leven. “Toen ik laatst een afspraak had bij het ziekenhuis heb ik onwijs genoten van het zonnetje dat scheen. Gewoon mooi weer en vogeltjes bekijken. Dat is genieten!” Bovendien heeft hij nu geen vakantiestress meer. Twan bekijkt alles positief. “Ik kan altijd nog naar CenterParcs, gezellig in het golfslagbad een beetje rond dobberen.”

Ben je al bezig met afscheid nemen?

“Daar heb ik toch helemaal geen tijd voor? Van jou neem ik zo afscheid, wanneer ik richting huis vertrek. Nee zonder gein, ik ben daar nog niet mee bezig nee. Ik heb wat ongemak in mijn rug en ik loop een beetje raar maar verder heb ik nergens last van!” De uitvaart van Twan is al wel tot in de puntjes geregeld. Monique van Heesch-Toirkens heeft tevens de uitvaart van de vader en moeder van Twan verzorgd. Hierdoor wist Twan dat hij bij haar aan het juiste adres is voor een uitvaart naar zijn wens. Ze zijn meerdere keren samengekomen om de uitvaart te bespreken. Twan is erg tevreden over het contact met Monique.

Komen er foodtrucks te staan op de uitvaart?

“Maar natuurlijk!” roept Twan enthousiast. “Geen kleffe cake op mijn uitvaart. Of jawel, op het eind krijgt iedereen toch nog iets om teleurstelling te voorkomen. Daarnaast zal mijn uitvaart enkele verrassingen bevatten die ik nog niet van hand wil doen. Maar er zit humor en feest in verwerkt! Laten we het leven en de daar bijhorende dood, vieren.”