Soms ontmoet je als uitvaartverzorgster markante en bijzondere mensen…
21 april 2021
Nadat ik in de voorgaande jaren de uitvaarten van zijn beide ouders geregeld had, belde meneer Aaldering mij opnieuw. “Monique, met Antoine, het gaat niet goed met mij. Ik ben ongeneeslijk ziek en wil mijn uitvaart een keer met jou bespreken”.
Antoine was een opmerkelijke man van 56 jaar. Hij had geen broers of zussen, geen relatie en zijn beide ouders waren inmiddels overleden. Antoine had een heel kleine familie en een vaste kern met goede vrienden. Daarnaast kende hij veel mensen. Heel veel.
Het waren mensen die hij ontmoette op de vele meetings die hij regelmatig had. Twan, zoals de meeste hem kenden, bezat foodtrucks, stond op festivals en was graag aanwezig wanneer er ergens wat te doen was. Hij was actief lid van de Kever Club Nederland, deed mee aan diverse whisky proeverijen en had een gezellige babbel.
Wat volgde was een tijd waarin ik regelmatig contact had met Twan. Het duurde enige tijd voordat er een vastomlijnd idee ontstond rondom zijn uitvaart, maar wat vanaf het begin bovenaan stond was dat het een feest moest worden! Niets standaard, maar een afscheid waar mensen over zouden praten en om moesten lachen. Want ja, Twan was naast een goed relativeringsvermogen ook gezegend met een enorme dosis humor!
Op zijn eigen manier nam Twan afscheid nam van het leven. Hij wilde zo lang mogelijk blijven werken en niet te veel stilstaan bij zijn ziekte. Daarentegen gaf hij wel interviews over zijn ziek-zijn en kwam Twan op tv om taboedoorbrekend te praten over zijn naderend einde. Toen we inmiddels ruim acht maanden verder waren, was het zover dat alles definitief geregeld kon worden.
De dag voor zijn overlijden bezocht ik hem in het ziekenhuis.
Nog eenmaal wilde hij alles doorpraten… “Dus Monique, zoals we afgesproken hebben”, begon Twan.
“Een ceremonie in het crematorium in Heeze. Buiten gezellig wat terrasjes met stoelen en statafels zodat mensen na de auladienst iets kunnen drinken en kletsen. Uiteraard ook eten en daarom wil ik graag dat mijn foodtrucks er staan. Mijn Duitse ‘Brat- und Currywursten’, een Hollandse frietkot met snacks en nog wat hapjes. Doe trouwens ook maar van die kleffe cake, haha, dat is toch wat mensen altijd verwachten.
Ik wil ook dat mijn whisky-verzameling er is zodat de echte kenners die komen nog wat kunnen proeven. Ik kan het toch niet meenemen.
En geen bloemen. In plaats daarvan wil ik vier grote versierde kerstbomen rondom mijn kist, da’s wel leuk zo in de zomer. Heb je ‘m trouwens al binnen, mijn kist? Piet Mondriaan hè? En mijn vrienden rijden mij naar het crematorium in mijn antieke Kever met aanhanger.
Daarnaast geef ik je persoonlijk toestemming om mijn verhaal en foto’s die gemaakt worden tijdens mijn afscheid te publiceren. Zo open als ik al die tijd geweest ben, zo mag jij nu ook andere mensen laten weten dat een uitvaart anders kan. En zeg de mensen tijdens de dienst vooral dat ze blij moeten kijken, want dat hoort op een feest”. Aldus Twan.
En zo gebeurde het. Het was een prachtige dag met heerlijk zomers weer. Bijna iedereen zat na de dienst buiten en genoot van het eten en drinken. Er werd, naast het verdriet dat er was, veel gelachen. De sfeer was geweldig en ik dacht regelmatig aan wat Twan in die afgelopen maanden zo vaak zei: “Het is gewoon jammer dat ik er zelf niet bij kan zijn”!
